Feeds:
Entradas
Comentarios

Archive for junio 2015

Logo fará dous anos daquela noite amarga, longa. Noite aceda e doente que nos deixou a gorxa anoada.
Dame permiso, Celso, porque non atopo outro título pra aquela víspera que nos puxo de luto pra sempre. Daideme permiso, almas feridas, doentes lexítimos; daideme permiso pra arrimar o meu ombreiro á vosa carga.
Daideme permiso, tamén, os alleos á miña lingua porque esta dor non me sae noutro idioma.

Logo fará dous anos de que gomase na miña ialma a idea de botar fóra todo o que me remexe dentro, de abanealo pra esparexer esta dor ao tempo que deixo pegada deste sentimento de orgullo pola miña xentiña, por iso que tódolos medios alén das nosas fronteiras sobresaían como algo excepcional. Un día, e outro, viñan afagos polo que fixeron os veciños de Angrois. Esa víspera negra coma a propia noite, cada home e cada muller saiu pola porta pra botar unha man no que puidese, e todos eses pequenos puideses convertéronse, a ollos alleos, en algo de heroes.

Mais a min non me sorprendeu o que vin porque sei cómo é o meu pobo. Este meu pobo galego, traballador incansable, íntimo se se me permite dicilo así; caladiño, humilde, que por séculos e séculos leva na virtude o defecto, facer o traballo porque hai que facelo, inda que esta vez o primeiro anule por completo o segundo. E sen outra razón polo que facelo deron a ialma, e deron de beber e colleron mans, e abriron ventás alleas e portas propias. E sen outra razón confluíron nalgures pra dárllelo sangue a quen quedaba sen ela. Mágoa de non poder facer o mesmo co alento.

Logo fará dous anos daquela noite amarga, daquela noite de negra sombra.
Dame permiso, Rosalía, porque ningunha outra xuntanza de palabras se arrima siquera ó que sinto.
As bágoas non me saen, non as deixo. Quen son eu pra chorar habendo tanta ialma lexítima desfeita en dor dende aquela longa noite de ferro.

Por eles. Pra eles.

Read Full Post »