Feeds:
Entradas
Comentarios

Longa noite de ferro

Logo fará dous anos daquela noite amarga, longa. Noite aceda e doente que nos deixou a gorxa anoada.
Dame permiso, Celso, porque non atopo outro título pra aquela víspera que nos puxo de luto pra sempre. Daideme permiso, almas feridas, doentes lexítimos; daideme permiso pra arrimar o meu ombreiro á vosa carga.
Daideme permiso, tamén, os alleos á miña lingua porque esta dor non me sae noutro idioma.

Logo fará dous anos de que gomase na miña ialma a idea de botar fóra todo o que me remexe dentro, de abanealo pra esparexer esta dor ao tempo que deixo pegada deste sentimento de orgullo pola miña xentiña, por iso que tódolos medios alén das nosas fronteiras sobresaían como algo excepcional. Un día, e outro, viñan afagos polo que fixeron os veciños de Angrois. Esa víspera negra coma a propia noite, cada home e cada muller saiu pola porta pra botar unha man no que puidese, e todos eses pequenos puideses convertéronse, a ollos alleos, en algo de heroes.

Mais a min non me sorprendeu o que vin porque sei cómo é o meu pobo. Este meu pobo galego, traballador incansable, íntimo se se me permite dicilo así; caladiño, humilde, que por séculos e séculos leva na virtude o defecto, facer o traballo porque hai que facelo, inda que esta vez o primeiro anule por completo o segundo. E sen outra razón polo que facelo deron a ialma, e deron de beber e colleron mans, e abriron ventás alleas e portas propias. E sen outra razón confluíron nalgures pra dárllelo sangue a quen quedaba sen ela. Mágoa de non poder facer o mesmo co alento.

Logo fará dous anos daquela noite amarga, daquela noite de negra sombra.
Dame permiso, Rosalía, porque ningunha outra xuntanza de palabras se arrima siquera ó que sinto.
As bágoas non me saen, non as deixo. Quen son eu pra chorar habendo tanta ialma lexítima desfeita en dor dende aquela longa noite de ferro.

Por eles. Pra eles.

Coelho & Co.

Pensamiento/conclusión de la 01´45 de la madrugada: Paulo Coelho es a la literatura lo que un ser bien intencionado a un hambriento, esto es, le da un plato de pescado en vez de enseñarle a pescar. Salvando la diferencia entre las intenciones de uno y otro para con su «patrocinado» y presumiendo que, pese a esa diferencia, ni una ni otra son malas.
Navegando me he topado un artículo sobre el susodicho, sobre la pobreza de su obra y, a pesar de esto, la cantidad de ventas que consigue. Leo también algunos comentarios y es con estos con los que llego a esta conclusión.
Dice el articulista que diserta sobre el tema para no quedarse simplemente con lo que todos los detractores de Coelho opinan: «Si Coelho vende por sí solo más libros que todos los demás escritores brasileños juntos, esto se debe precisamente a que sus libros son tontos y elementales. Si fueran libros profundos, complejos literariamente, con ideas serias y bien elaboradas, el público no los compraría porque las masas tienden a ser incultas y a tener muy mal gusto». Algún que otro comentarista se siente profundamente ofendido por estas afirmaciones, sin darse cuenta de que el fin del artículo es no firmar, en principio, tal aseveración sin profundizar un poco más sobre el tema. Defienden su derecho a dejarse seducir por los libros de Coelho y por esa manera suya, y esto ya es opinión mía, de contar tal cual lo que quiere contar: coger un dicho popular, o proverbio, al alcance de cualquiera y contarlo dando un largo, aburrido y predecible rodeo. Argumentan estos defensores de Coelho que sólo pretenden disfrutar de esas historias y de la sabiduría que extraen de ellas sin que les compliquen la vida como hacen otros libros de lectura más compleja. Y es ahí donde me brota el pensamiento. Yo estoy orgullosa de pescarme, y cocinarme, mis peces, en vez de que me los den ya masticaditos, pero para llegar a esa conclusión estos respetables lectores de Coelho aún habrán de seguir comiendo el pescado cocinado una y otra vez de la misma manera, hasta que se aburran y busquen otros sabores. Y cuando ello ocurra se toparán también con la satisfacción que proporciona disfrutar de lo cocinado por uno mismo, aunque dé un poquito más de trabajo.

Matar o morir

Ultimamente no escribo apenas, y no porque me esté volviendo vaga. Lo que ocurre es que las cosas sobre las que reflexiono no me llevan a ninguna parte, no saco una conclusión clara de ello, por lo que la reflexión es incompleta y no se deja escribir. Lo que hago es crear notas en mi móvil para así volver sobre las mismas de vez en cuando. Así que heme aquí hoy soltando una de ellas, de esas a las que no consigo sacar un veredicto, aunque a veces lo vislumbro y me asusta.

Hace unos pocos años que hice, junto con mi hermana, el Camino de Santiago. Lo hicimos solas, algo que tanto hoy como entonces no es ya «atrevido», salvo para alguna persona mayor que te puedas encontrar por esos caminos. Y nosotras la encontramos. Señora muy mayor pero perfectamente sana en apariencia. Pequeña pero fuerte, delgada, fibrosa, curtida. Negro riguroso de los pies, pantuflas, hasta la cabeza, pañuelo.

Palo en mano a modo de bastón nos saluda dicharachera y nos somete a un tercer grado nada desagradable sobre nuestra presencia en su aldea y nuestro destino. Una vez informada nos pregunta si no nos da miedo caminar solas por lugares alejados de núcleos urbanos. Entre risas y chascarrillos declaramos nuestro ausencia de desasosiego. Y ella, sin cambiar el tono aunque sí la mirada, nos da el consejo que a su entender está obligada a dar. Cogiendo el palo con ambas manos escenifica de manera precisa qué hacer con nuestro bastones si nos encontramos en una situación de peligro, mientras nos dice que no debemos dejarnos vencer por el miedo y que la mejor salida es «clavárselo (el bastón) hasta el corazón» sin dudar. Me parece estar viéndola, acompañando la frase con la energía de quién está visualizando lo que ha de hacer y enfatizando en su forma de hablar.

Esa buena mujer, en una situación extrema, mataría a un hombre sin dudarlo con la misma tranquilidad, entendiendo tranquilidad como algo que es necesario, con la que mata un pollo para comer. Y eso es lo que me hace reflexionar a menudo sobre ella y su manera de actuar. Ese primigenio instinto que persiste en muchas personas en su misma situación y que les ayuda a separar los sentimientos de los actos. Y es que o matan o mueren. Así de sencillo era todo hasta hace muy pocos años. Ahora tenemos a quién mate por nosotros, para encontrarnos el filete de pollo en una bandeja. Y juez que decida si quién nos ha hecho daño debe ser castigado. Y en este último caso entiendo que así debe ser en una sociedad civilizada, pero algo me dice que esta mujer no iría por ahí clavando el bastón a la gente. Sólo a quién le atacara, y bastaría medio segundo para saber quién es el culpable y el otro medio para juicio, veredicto y ejecución. El problema de nuestra sociedad actual es que hay tanto ser humano corrompido que nos hemos visto obligados a desconfiar de todo el mundo, hasta tal punto que es necesario un juicio con abogado defensor para el «malo». Porque hoy en día el «malo» ya no es de ley, no va de frente atacando y exponiéndose al castigo de manera inmediata. Ahora el «malo» se viste de señora mayor y dice que la han atacado por lo que hace falta un juicio para intentar dilucidar la verdad. Y a veces la verdad no aflora y el juicio es injusto, y yo me pregunto si vale la pena disfrutar de la comodidad de encontrarnos el filete de pollo en la bandeja, o deberíamos tener que mancharnos las manos de sangre para no perder la perspectiva de la realidad.

Dos pies, un solo paso

Qué diferente sería nuestra vida si pudiéramos decidir lo que nos gusta o lo que nos emociona. Igualmente, qué diferente sería si pudiéramos elegir nuestros recuerdos. Afortunadamente esto no pasa. Ellos solitos se buscan el hueco que creen más apetecible, para perdurar el tiempo que les da la real gana.

Uno de esos recuerdos con entidad propia que pueblan y confieren personalidad ajena a mí a mi espíritu se escenifica de la siguiente manera: yo, en tamaño comino, subida a una silla de manera que mi madre alcanzara mi cintura sin necesidad de doblar el riñón para subirme, y abrocharme, los pantalones, mientras conversamos sobre la conveniencia de que yo fuese adoptada por un señor que no podía tener hijos. En el transcurso de esta conversación no hay desasosiego en mí por trasladarme a vivir con otra familia, sino que hay la emoción típica de la inconsciencia propia de una edad durante la cual la mayoría de las niñas sueñan con ser princesas. En el devenir de esas ensoñaciones no cabe nada de la parte «mala» de un cambio semejante. No hay traumas porque todo es ideal a nuestros ojos. La salvedad es que yo no quería ser princesa, quería ser la hija de un señor que no podía tenerlos. Pero no por altruismo ¡ojo! que a esa edad predomina el egoísmo, el más falto de mala intención que se pueda ejercer, sí, pero egoísmo puro al fin y al cabo.

El señor en cuestión me encandilaba como pocas cosas lo han hecho en mi vida. Ahora que lo reflexiono desde mis 43 años creo que no era tanto él la fuente del encandilamiento como su profesión y lo que de ella sustraía mi siempre ávida de sensaciones parte melómana. Me soñaba con banda sonora perenne sonando por doquier, envolviéndome de pies a cabeza en esas notas que, hasta ese momento, sólo pero siempre, arrastraban a mis pies cuando formaban una composición sonora concreta: el pasodoble.

Esta mi temprana obsesión frustrada de cambiar de padre me ha perseguido siempre en forma de broma familiar. Puede que por eso ayer, cuando alguien cercano a mí conocía la muerte de Manolo Escobar, me miraba como dándome el pésame, porque de alguna manera saben que yo, ayer, me quedé huérfana.

Cobardía

Nada me provoca más repugnancia que un ser incapaz de llevar sus ideas a sus últimas consecuencias porque se rinde ante la comodidad que le proporciona renunciar a ellas.

Lo más mezquino de los integrantes de ETA no es que maten. Perdonadme, por dios, las víctimas. Lo más mezquino es que tras ese acto no hay ideales sino una incoherencia flagrante entre lo que dicen y lo que hacen. Perdonadme, por dios, sus familiares. Lo más terrible es que tras cada disparo no hay nada. Y lo han demostrado cada vez que se han acogido a nuestras leyes para beneficiarse, y esta última vez no iba a ser menos. Y eso es lo que, en definitiva, más duele. No el hecho en sí de que salgan beneficiados, que también, sino que con ese acogimiento queda más a la vista, si cabe, que nunca han tenido un ideal, porque, de haberlo tenido, jamás, jamás, se hubieran aprovechado de nuestras normas.

Gentes de bien, por dios, perdonadme.

Pueden matarnos por cientos o por miles, y pueden ampararse en otros tantos discursos sobre sus razones para hacerlo. Pero todas ellas quedarán desamparadas cada vez que se acojan a unas leyes que no reconocen para obtener aunque sea el más leve beneficio. Eso solo lo hacen los cobardes. Aunque, que lo son,  ya lo sabíamos, no?

 

Beatríz

Se abrió la puerta y asomó medio cuerpo de una enfermera.

– ¡Beatríz! gritó.

Una sola vez.

Nadie contestó, si por contestar entendemos que alguien le dé la réplica identificándose. En cambio, si por contestar entendiéramos que hubo alguien que íntimamente saltó de su asiento … … … entonces yo sí respondí.

Mi Beatríz era menuda. Más que menuda, liviana; tanto, que a veces me daba miedo que la brisa marina se la llevase consigo. Todas las tardes de aquel verano las dedicó a coger, y escoger, caracolas. Nunca me contó, cierto es que tampoco nunca le pregunté, qué criterio seguía en aquel frenesí recopilador. Y nunca le pregunté, entre otras cosas, por miedo a que una explicación lógica echase a perder la magia que desprendía aquel ritual suyo de agacharse, coger, comparar y rechazar.

Beatríz era menuda, y liviana, mas no era una mujer débil. La fuerza de Beatríz salía de mucho más adentro que del adentro de cualquiera. No era especialmente guapa, ni especialmente fea. Nada en aquel pequeño cuerpo destacaba como para ser digno de ser señalado, mas tampoco nada desentonaba. Puestos a elegir algo  me quedo con sus ojos. No tenían la negrura suficiente para inspirar a componedores de canciones, ni eran tan azules como el cielo que nos vigilaba; si tan siquiera fuesen verdes… Pero no, sus ojos eran ojos comunes y corrientes, ojos de un marrón repetido cientos y cientos de veces en otras tantas caras. Sin embargo, había algo en ellos que era capaz de retenerte preso de su manera de mirar por tiempo indefinido.

Acostumbraba Beatríz a merendar en la playa, hecho tras el que se dedicaba a dar largos paseos. Fue en uno de esos paseos donde sus pisadas coincidieron con las mías. Yo iba; ella venía. Beatríz siempre parecía venir de vuelta.

– ¿No crees que es una suerte que nos encontremos aquí y ahora?

Tal pregunta me sacó de mi ensimismamiento. No pareció darse cuenta de mi cara de asombro, si es que llegué a ponerla, porque así como la vi se creó en mi ánimo una corriente de cercanía para con ella que creí que nos conocíamos de todas las vidas.

– Mira este cielo. Asombroso, verdad?

Miré.

– Cierto

Reanudó la marcha sin decir nada más. Llegué a pensar, incluso, que tal intercambio de frases podría haber sido una ilusión mía. Tras mirar cómo se alejaba, hice lo mismo.

No soy capaz de ponerle fecha a ese día. Estoy por pensar que toda mi vida transcurrió en ese verano, que toda mi existencia la pasé en esa playa, intentando que mi camino trazase la misma línea que el de Beatríz. A partir de ese encuentro, y a consecuencia de él, cogí por costumbre bajar a la playa sólo para verla, por lo que tarde sí y tarde también mis pasos cogían, indefectiblemente, el camino del arenal. Nunca fui quién de dirigirme a ella ¡quién sabe por qué razón! Mas ella siempre se dirigía a mí. Siempre. Nunca tuvimos grandes conversaciones, cierto. Todo lo más pequeños saludos, cosas sencillas, vacías de contenido trascendental. Con todo, a mí me bastaba oír su voz para que todo mi mundo tuviese sentido. Y mientras no llegaba la hora de intercambiar aquellas pequeñas frases que me daban la vida, me dedicaba a recorrer la playa despacio, mirándola a ella y disimulando, mirándola y memorizando cada uno de sus movimientos. Paseaba ella y paseaban sus ojos, repartiendo miradas entre el suelo y el cielo, sin prisas en el primero de los casos y con deleite en el segundo. De vez en cuando se agachaba para coger una nueva caracola, comparando esa última con la que en aquel instante tuviese en la mano. Era ese el gesto más hermoso y más conmovedor de todos cuantos pudiese hacer aquella mujer.

Podría decir, si yo fuese quién de ponerme en su piel, que le dolía cada elección, que debatía duramente consigo misma cual de las piezas era merecedora de ser la elegida. Nunca se quedaba con más de una en la mano. Bendita manera de pasar las tardes: agacharse, coger, comparar y rechazar …

Una corriente de aire, un portazo. Una enfermera:

-¡Cándido!

De nuevo nadie se identifica.

– A saber donde anda – pienso.

(Beatríz no hizo otra cosa que cuidar de su marido, Cándido, enfermo de alzheimer, el último verano de sus vidas)

Camino

Camino. Lo hago despacio, cansada. Sigo a mis pies, qué remedio, que se esfuerzan por llegar a casa. Los adoquines absorben mis pasos y, a veces, mi pensamiento. Los miro de manera mecánica y descubro que mi mirada va zigzagueando y se posa con una exactitud asombrosa en el lugar exacto donde luego pisaré. Para detener ese vaivén de mis ojos levanto la vista. El paisaje, precioso: una calle, estrecha, flanqueada por hileras de casas, estrechas también. No hay espacio para más. La sucesión es simple tanto en horizontal como en vertical. En el primer caso, el tabique izquierdo de una es a su vez el diestro de la otra. En el segundo, puerta y ventanuco a pie de calle, balconcito y tejado. Así una tras otra. Juntas, pegadas, pero no exactas; como de plastilina, así me lo parecen. Iguales pero irregulares. Diferentes revestimientos, diferentes carpinterías, distintos moradores, pero, ay, todas con la ropa al sol. Todas, sin excepción. Recreo la vista. Sábanas, camisas, toallas, ropa interior . . . Prendas en danza constante con la brisa, de la que se aprovechan para esparcir olor a límpio. ¿O es mi mirada la que huele?
En todo caso me pregunto por qué eso sólo se ve en calles no principales, quiero decir, qué lumbrera decidió que airear los trapos límpios no es bonito?. Donde está ahora ese iluminado, que le quiero hacer entender que es infinitamente más horrible que los de su misma profesión, léase políticos, ya no que aireen, sino que acumulen en los cestos de sus vidas, los sucios.
Puta sociedad absurda

Cienmilveinticuatro…

…no está nada mal, ¿no creéis?

Tengo una teoría sobre la muerte. Absurda y disparatada, como todas mis teorías, pero vamos, hubo un tiempo en el que alguien afirmó que la Tierra no era plana, y mira.
Me pongo seria. Tengo una teoría sobre la muerte, concretamente sobre cuándo nos llega. Creo que no es hasta que nos rendimos que nos aborda. Esto es, decidimos cuándo morirnos.
En este punto cada uno de vosotros me diría que nada más lejos de la realidad, porque todos conocemos a alguien que se ha muerto y ni se nos pasa por la cabeza creer que esa persona quisiera morir. Y esto, seguramente, es cierto. El quid no está en desear morir, sino en tener un pensamiento, por muy fugaz que sea, de rendición, de hartura. Aquello, tan cierto, de «ten cuidado con lo que deseas que se puede cumplir». Luego podríamos darle mil vueltas al cómo. Y, evidentemente, no hablo de una sincronía entre el pensamiento y el momento del óbito. Pienso que hay la distancia temporal suficiente para que se dé la circunstancia adecuada. Podríamos hablar del enfermo que está harto de luchar, o del que el día anterior al accidente de tráfico tiró la toalla. Y cuando me refiero a todo lo mencionado no hablo de una frase soltada así, sin más, sino que hablo de algo tan personal y tan íntimo que ni siquiera uno es consciente de lo que está deseando.
Puede parecer esta una entrada banal, más no lo es. Al menos no para mí. Pienso a menudo sobre ello, y me cuido muy mucho de no desfallecer, aunque también sé que cuando se tiene una edad, todos, sin excepción, acabamos pidiendo la hora..

Untitled

CIRCULAR INFORMATIVA Nº 5

Estimados padres/madres:

Comunicamos a todos los padres y madres de los alumnos/as que mañana martes día 27 de septiembre los profesores/as tutores/as de 2ºC, 3ºC, 4ºC, 5ºB y 6ºC, así como también los especialistas plástica en inglés, inglés 2º ciclo, educación física (3º y 4ºD) y las orientadoras del centro secundarán la huelga general convocada por las plataformas sindicales.
El 30,3% del profesorado está en huelga. El resto del profesorado que no acude a la huelga atenderá al alumnado que venga al centro.

El Claustro les quiere aclarar algunos de los motivos por los que se hace la huelga:

·Los graves recortes a la Enseñanza Pública
·Reducción de profesorado
·Inclusión de labores que no le son propios como control de alumnado a la entrada y salida del transporte escolar.
·Profesores que imparten materias de las que no son especialistas.
·Servicios complementarios deficitarios.
·Menos tiempo para la elaboración de material y para la atención individualizada del alumnado que lo necesite.

En alguna casa por la noche un docente está preparando actividades que le dará a tu hijo en el Colegio mientras tú trabajas o ves la televisión. En este mismo instante docentes de todo el mundo están usando su «tiempo libre» para la educación, prosperidad y futuro de tu hijo/a.
Respetar el trabajo docente y no desprestigiarnos a nosotros y a nuestra labor. Pedimos el apoyo de las familias a nuestro trabajo como profesores.

Redondela, 26 de septiembre de 2011.

La Directora

Mírame

Estoy convencida de que pocas cosas hay con mayor carga, o descarga, elije, sensitiva que un buen cruce de miradas. Pienso que, sensorialmente, está por encima, incluso, del roce de la piel, aun cuando el vocablo que estoy utilizando, me refiero a «sensitivo», haga referencia principalmente a este último órgano. Sin embargo, lo que no tengo tan claro es cuánto se ha de prolongar en el tiempo el susodicho para ser más placentero, si el cruce largo y mantenido, duelo maravilloso que, dependiendo de que lo ganemos o no, nos da mil y una posibles lecturas, o el inesperado y fugaz, plagado de reminiscencias que permiten alargar su disfrute.
Ayer vino a mi memoria, por alguno de esos misterios que preñan la mente mía, uno, sino el primero, de los cruces de mirada que recuerdo más a menudo, no ya por lo que significó para mí en aquel momento, sino por ser, esta vez sí, el primero que mantuve consciente de lo que estaba haciendo.
Quince años no dan para mucho, todo es repentino y falto de control. «Pam». Sucede y ya está. Sin embargo, en aquella ocasión alguna neurona mía se encargó de que centrara toda mi atención y todos mis sentidos en los ojos de Benjamín, viejo conocido y algo mayor que yo, que me miraba desde la otra mesa (aquí debería agregar un postit imaginario con la recomendación de volver sobre el tema para disertar sobre cómo una mirada puede conseguir que te guste alguien en quién ni habías reparado) Lejos de apartar la mirada me quedé leyendo en sus ojos lo mucho que yo le gustaba, al tiempo que descubría cuán poderoso te puedes llegar a sentir en tales duelos si sabes que te alzarás con la victoria. Es un poder ambicioso y adictivo, tremendamente adictivo. Pero dicho poder, paradójicamente, sólo es tal, y sólo proporciona placer, si se ejerce sobre el rival adecuado, esto es, alguien que busca lo mismo que tú: ganar.
Lo siento, conmigo perderás siempre.

Picasso quiere gustarme

Nunca me he sentido especialmente atraída por la pintura de Pablo Picasso. Y parece ser que esto al pintor le incomoda, habida cuenta de la persecución que sobre mí realiza de un tiempo a esta parte. A saber:
Hace como cuatro a cinco años me plantó delante el Guernica. Sí, así como suena. He de decir que no era éste un cuadro por el que yo tuviera especial predilección. Es más, casi podría decirse que era una obra a la que yo no le encontraba la «gracia» por ninguna parte, y todo ello, como buena ignorante, sin haberlo visto más que en fotos, todo hay que decirlo. Como decía, me lo plantó delante de las narices. Sucedió en el Reina Sofía. Habíamos ido al museo sin saber que allí se encontraba dicha obra temporalmente, y me enamoré. Yo, que tanto había denostado ese cuadro, quedé impresionada del dolor que transmite. Yo pude sentir ese dolor. Me quedé en un rincón de la sala por tiempo indefinido, sin poder apartar mis ojos de él. No quería irme, estaba hipnotizada. Boss y las niñas siguieron el recorrido por el museo, pero yo me quedé allí hasta que tuvimos que irnos.
Siendo fiel a mi manera de ser, no moví un solo dedo por saber más de la obra de Picasso. Me impresionó el Guernica, sí, pero seguí con mi vida. Hasta hace un mes. Me fuí a Madrid con la excusa de ver El descendimiento, de Caravaggio, y de la tienda del Prado salí con «Vida con Picasso» bajo el brazo. ¿La razón? ¡quién puede saberla! Lo ha escrito una de sus mujeres, Fançoise Gilot, y lo estoy devorando. En él Françoise nos cuenta cómo era el pintor, cómo encaraba sus trabajos, cómo los veía él, las impresiones que cambiaba con sus contemporáneos… en fin, que me está absorviendo. Y relata, en la página 66, el momento en que Picasso le enseñó una carpeta llena de grabados, concretamente cien, que realizó para el marchante Ambroise Vollard.
Siempre voy por el mundo con el libro de turno en el bolso. Ayer fui a Santiago, sin otro afán que el de pasear por sus calles y pasar un buen día. Y en una de esas calles me «tropecé» con un gran cartel que ponía: Picasso, Suite Vollard. Sip. Los cien grabados de «mi libro» estaban al otro lado de la pared del edificio que tenía delante, esperándome.

En fin. Picasso, según Gilot, era obstinado. Y yo lo constato.

Vaya por delante que no sé muy bien sobre qué puñetas quiero barallar hoy. Es decir, tengo clara la idea que me ronda toda la tarde por la cabeza, pero no sé cual es el fin concreto que persigo contándolo aquí.

A veces, cuando estoy sola, murmuro, con el tono de voz suficiente como para poder oirme, que no puedo más. Y cada vez que lo hago, cada vez que lo verbalizo, soy consciente de que jamás nadie me ha escuchado decir tal frase. Y lo puedo decir sin temor a equivocarme. Nadie, nadie, ha escuchado de mi boca las palabras «no puedo». Y, lo que vislumbro que pueda ser el origen de este post, es que no sé si hago bien o mal. Ni siquiera sé si tal dilema debería planteárseme. ¿Por qué habría de ser bueno o malo? Cada uno es como es. El problema de todo esto es que todo el mundo me lo reprocha. Pero todos los que me lo reprochan no son en absoluto coherentes con su propio discurso ya que ellos también se aprovechan de mi inexistente «no puedo».
A ver si me explico mejor. Supongamos que cada parcela de mi vida es una letra, así podríamos decir que mi familia más directa, esto es, padres, hermanos, etc, son A, que mis amigos son B, que mi trabajo es C, y así sucesivamente. Pues bien, A se queja de cómo me comporto en relación a C, C en relación a B y B en relación a A. Así hasta el infinito. Todos ven la paja en el ojo ajeno; todos me animan a quejarme, a no ceder, y hacen verdaderos esfuerzos en convencerme para que diga «no puedo», Pero no es esto lo que me defrauda de ellos, sino, repito, la incoherencia de sus discursos, ya que todos, sin excepción, de una manera u otra me piden lo mismo que me reprochan. Y, aunque nunca lo parezca, me duele que ninguno sepa ver más allá; ninguno ve, ni valora, que no sé otra manera de hacer las cosas que no sea dando de mí un doscientos por cien. Pero esto no se le reconoce a humilde ser humano de a pie. Si todo este esfuerzo que realizo lo hubiese volcado en la pintura, o en la música, o en la medicina, o en cualquier otra actividad con reconocimiento social, mi comportamiento sería, sin lugar a dudas, digno de alabanza, Pero sólo soy Vitruvia, la tonta de la que todo el mundo se aprovecha (¡ojo!, esto siempre según todos ellos)
Lo que me jode de todo esto es que sé que muy en el fondo tengo una pequeña necesidad de toparme con alguien que valore mi manera de vivir, mi manera de entregarme en todo y a todos, alguien que me vea medio llena y no medio vacía. Pero que nadie me pregunte de qué manera me gustaría que ese alguien me hiciera notar que sí me ve como soy, porque no se me ocurre absolutamente nada que no choque frontalmente con mi aparente convencimiento de que es suficiente que con que yo sepa como soy. Y es que hasta que he escrito esta entrada así lo creía.
En fin.

Ventajas de viejo

«Puedo escribir y no disimular, es la ventaja de irse haciendo viejo. No tengo nada para impresionar, ni por fuera ni por dentro»
Así empieza una de mis canciones preferidas. Y qué verdad que es. Empiezo a darme cuenta de la satisfacción que proporciona pasárselo todo por el forro; privilegio que se consigue con los años. Lamentablemente tengo pocos, años quiero decir. Sólo cuarentayuno. Ainssss. Me harían falta unos cuantos más para alcanzar la plenitud en cuanto a… ¿cómo denominarlo? ¿introdesobediencia? Y es que todavía lucho cada día contra mi puñetero, y exageradamente pronunciado para mi gusto, sentido de la responsabilidad.
Para comprensar tengo un objetivo que he de alcanzar sí o sí: no pienso morirme hasta que no pueda escuchar y empatizar al ciento por ciento con uno de mis tótems musicales. Y pobre del que no se proponga lo mismo.

Helo aquí

Fly, baby, fly

Todos, imagino, tenemos un lugar físico al que siempre queremos volver. Una, normalita donde las haya, no iba a ser la excepción.
Efectivamente tengo un lugar, y está considerablemente alto con respecto al mar, algo que, por otro lado, también es tremendamente normal en mí. La vista y las sensaciones que me provoca estar allí arriba son, sencillamente, brutales.
Ayer, de buena mañana, sonó mi telefono y quien llamaba no era otro que el encargado de, esta vez, hacer que mi destino encaje milimétricamente con mis deseos. Llamaba para invitarme a volar, literalmente. Dije que sí. No pregunté destino, no inquirí ruta. Me dejé llevar, segura como estaba de que llegaría exactamente adonde debía hacerlo para cuasi explotar de gozo. Las exclamaciones y las explicaciones de cuanto llegué a sentir las guardé para verterlas aquí. Y aquí las dejo: después de haber visto uno de mis lugares favoritos desde mil metros de altura sé que sólo querré volver allí por la misma vía, porque cualquier otra perpectiva que tenga de la desembocadura del Miño me sabrá a poco.
Volar para sentir, hasta ayer, sólo lo había conseguido soñando, y, desde ayer, ni los sueños me sirven. Hace más de veinticuatro horas que aterricé pero menda sigue en una nube.
Gracias, yanqui.

Cuestión de sexo

Tengo dos manos, y en cada una de ellas cinco dedos con sus correspondientes uñas, y si me las quiero morder, me las muerdo. Tengo dos piernas, y si quiero coger una piedra y darme con ella en cada una de mis dos espinillas lo hago, y si me sale del moño cojo un canto y me doy en los dientes. Nadie, absolutamente nadie, propondría leyes que me prohibieran hacerlo. Ahora bien, tengo un sexo y lo utilizo para follarme a otro con un sexo de idénticas características y unos cuantos, demasidos para mi gusto, deciden que no puedo hacerlo. Como no pueden meterme un corcho para que no lo haga, utilizan ardides rastreros y vergonzosos para coartarme: quieren ampararse en leyes. Leyes para que no formalice mi relación, leyes para que no pueda tener y/o educar hijos. Pobres idiotas, que me tachan de diferente y sin embargo apelan, quedando en flagrante evidencia, a lo que saben que nos hace iguales, completamente iguales: los sentimientos.
Todos estos pobres seres verían bien que dos monjas, por poner un ejemplo, acogiesen y educasen a un par de niños, independientemente de que sean ambas del mismo sexo, porque se presupone que no lo practican; por lo que no es una cuestión de género que estén en contra de que dos hombres o dos mujeres adopten, tengan, eduquen, amen…
Señoras y señores retrógrados e intransigentes del mundo, mi sexo es tan mío como mis uñas o mi pelo, y hago con él lo que quiero, y ello no merma en absoluto mi capacidad de amar y educar como mejor pueda hacerlo.
Y ustedes lo saben.

Brindemos

No sé cuándo ocurrirá. Todo cuanto me permite mi intuición es saber que sí ocurrirá. Así que ya me he visualizado paseando por Malasaña, sin prisa pero con rumbo: el número 49 de la calle la Palma. Habrán transcurrido quién sabe cuántos años desde la última vez que estuve allí, pero los recuerdos serán tan frescos que podré entrar en el local que un día ocupó La Clandestina con los ojos cerrados, y podré dirigirme y pararme exactamente, sin conceder ni un solo milimetro al error, en el lugar en el que me abracé con Mariano un día tan importante como lo fué el día de la inauguración.

Ese día no sólo se inauguraba una librería; ese día nos pusimos piel unos a otros aquellos que ya habíamos hecho piña sin movernos de nuestras guaridas. Así que con su clausura no sólo se pierde una librería, se diluye también el epicentro físico de una pequeña comunidad adoradora de libros, tanto por continente como por contenido, pero que nadie se equivoque, La Clandestina se hará aún más fuerte en el recuerdo, como todo gran mito.

Sus creadores afirman que no es una noticia triste así que no seré yo la que protagonice el duelo, por más que haya sentido una dolorosa punzada en las entrañas mientras leía el mail que nos lo comunicaba. Por lo que a mí respecta me tragaré el dolor, y levanto mi copa por ellos, por tener las agallas de abrir algo tan hermoso como un sueño, y por tener los cojones de cerrarlo dándonos ánimos a los demás.

La Clandestina cierra, ¡viva La Clandestina!

Una vida, varios mundos

Tras un mes de hibernación forzosa, ayer, por fin, volví a la vida.

Casi un mes de hacer y servir cafés como una autómata. Casi un mes de aclimatación, donde cada segundo libre era aprovechado única y exclusivamente para descansar, ya que mis maltrechas piernas, pobladas de pertinaces varices, soportan mal las rutinas de la camarera que he vuelto a ser.
Pero como no hay mal que cien años dure ayer marché en busca de aire fresco, y lo encontré en el MARCO de Vigo. Virgilio Vieitez fue el encargado de insuflarme oxigeno puro. Galerías llenas de retratos maravillosos que me han hecho olvidar mi nueva situación para devolverme durante unos instantes a ese mi mundo paralelo donde prima la piel de gallina. Fotografías tan límpias que en algunas pude hasta descubrir un simple hilo suelto del bajo de una falda. Retratos de gentes, en su mayoría humildes, con sus mejores galas, pero con un denominador común que delata la ficción que Virgilio atrapaba: zapatos muy viejos. Imágenes, en definitiva, que me emocionaron profundamente y que serán durante un tiempo mi nexo con mi mundo.
Por cierto, Mundo, ya tengo Tren nocturno a Lisboa.

Maneras de querer

Yo podría explicar qué es querer si lo supiera, pero sólo sé qué siento; si es querer o no que otro lo diga.

Detractores hay para todo así que alguno habrá también para lo mío, mala suerte sería carecer de tan cotidiano adversario, y es que difícil resulta hacer hueco a cuantas maneras de querer se presentan, habiéndo tantas como seres hay en la faz de la tierra, que no tiene uno memoria para todas. Ni falta que hace. Cada uno que se quede con la suya si ésta le place y a disfrutar sin buscar explicaciones, que si lo hacemos igual salimos escaldados, malacostumbrados como estamos a razonar lo irrazonable.
Hace el roce el cariño, pero también es él quien lo desgasta. Pongamos entonces tierra de por medio y ésto durará cuanto queramos, y queriendo yo que sea mucho me atrevo a vaticinar que será hasta el infinito, que el infinito nadie lo sabe medir, así que si mañana terminara no habría sido poco, ni menos intenso, ¿o es que se mide el amor con la misma unidad que el tiempo?

Palabras hay para decirlo todo, sólo hay que saberlas juntar. Una, que lo intenta cada día, no ha encontrado manera mejor de explicar sus sentimientos. Quede así, por tanto y por lo tanto, esta pequeña declaración de amor.
Que tengas un muy feliz cumpleaños, mi querida Irreverente.

Manual de instrucciones

La naturaleza, pese a parecerlo, no es perfecta. Ha logrado mantener la apariencias durante millones de años, pero ha cometido un error de bulto: escupir seres humanos al mundo dotados con la capacidad del pensamiento. Una de dos, o es cruel o temeraria; kamikaze incluso, diría yo, porque descubierto el error podemos, en nuestra desesperación, volvernos contra ella.
Cualquier otro ser vivo lleva en sus genes una sencilla hoja de ruta: nacer, crecer, reproducirse y morir. No aspiran a más. Nosotros, en cambio, no tenemos claro qué leches pintamos aquí. En un triste afán por encontrar nuestro cometido nos dedicamos, desde que fuimos conscientes de nuestra diferencia, a fabricar cosas innecesarias para nuestra supervivencia. Y no encontrarlo, no saber, nos lleva a seguir llenando el planeta de trastos inservibles, trastos cuya construcción mantiene ocupadas nuestras mentes protegiéndonos así de caer en la cuenta de cuán desgraciados somos: podemos pensar, pero jamás hallaremos conclusiones, sino que cada respuesta hallada nos abocará, indefectiblemente, a nuevas preguntas, espiral tan infinita como infinito es el universo.
Y si todo esto no es cierto, si estoy equivocada, quien defienda lo contrario que me conteste: ¿por qué me muero por un abrazo y a cualquier intento respondo con un zarpazo?

Marlene

No quiero, ni podría, olvidarme de ella.

Qué ciegos estamos a veces. Me pregunto que resortes saltarán, o al revés, qué resortes se bloquearán para impedirnos ver algo que tenemos en los mismísimos bigotes.

Marlene me dejó una punzada en el estómago de difícil calificación. Marlene me dió pena, profunda, muy profunda, y me dió ejemplo; Marlene me conmovió, y me fascinó; ella se convirtió en mi heroína y su recuerdo en mi recurso para salir de mis pozos, tan diferentes del suyo, agujero infernal al que ha de bajar sí o sí; tan real como terrible y tan temible como el hambre que supondría negarse a bajar. Y, pese a recordarla cada día, pese a encender mi ordenador cada día, jamás la busqué en este mundo que todo lo puede. Pensé, tan ignorante como atrevida, que había calado sólo en mí. Pensé que aún me dolía sólo a mí.
Hoy tuve que hacerlo, tuve que buscarla, porque no recordaba su país, vergonzoso olvido que me aflije, y me encontré con esto. Marlene llegó a muchos corazones y los puso patas arriba, los removió como hace cada día con la tierra de la mina. Veremos en qué acaba la cosa. Yo, de momento, tengo un hilito del que empezar a tirar para sacarla de allí.

El día que me hice mayor

Esta noche, ¡las vueltas que da la mente en sus escarceos con el insomnio!, he recordado a uno de tantos personajes que pasan por nuestra vida sin pena ni gloria, aunque en un determinado momento nos parezca el ser más importante de sobre la faz de la tierra. Recuerdo su nombre por feo, y recuerdo mi desconcierto ante este hecho siendo él tan guapo, algo que ahora pongo en duda, pero en fin. Mis diez años, frente a sus dieciocho, me convertían, sencillamente, en invisible, aunque yo ésto lo ignoraba; privilegios de la inocencia. Determinado día, por razones que no influyen para nada en la comprensión de esta pequeña confesión, se quedó a comer en mi casa, y yo, por primera vez en mi vida, no dejé en el plato nada que no fuesen desperdicios. Yo, que encontraba cada día en mi comida ingredientes trampa para cualquier niño: cebolla, pimiento, guisantes…, había dejado atrás la infancia, y, sin ser consciente de ello hasta que empezamos a recoger, dejé mi plato como cualquier otro mayor. Recuerdo que cuando me levanté de la mesa, llegué a creer, incluso, que era más alta. Así me sentía, tan henchida como estaba de orgullo.
Para los más curiosos decir que «lo nuestro» no prosperó.
Sorprende que cualquiera pueda ser el protagonista de un momento importante de nuestras vidas. Sorprende porque a prori podría parecer que este privilegio debiera pertencerle a personas muy cercanas a nosotros, pero ésto, como tantas y tantas cosas, no es decisión nuestra.

Matemáticas

Sindicato: 1. m. Asociación de trabajadores constituida para la defensa y promoción de intereses profesionales, económicos o sociales de sus miembros.
+ Coacción: 1. f. Fuerza o violencia que se hace a alguien para obligarlo a que diga o ejecute algo.
+ Huelga: 1. f. Espacio de tiempo en que alguien está sin trabajar.
= Fascista: 3. adj. Excesivamente autoritario.

Hacía tiempo que no me pasaba algo así. De hecho, ahora que lo pienso, no recuerdo que me hubiera pasado nunca desde que tal afición se asentó en mí. Me estoy refiriendo, como no, a la lectura, y en cuanto al hecho nunca acaecido hablo de no ser capaz de leer. Así es. Tengo, algo inédito también, ya que siempre había de ralentizar las lecturas a la espera de tener algo más para leer, ocho libros amontonados en mi mesilla. Y no soy capaz de avanzar con ninguno.
Al principio pensé que se debía a que Crimen y castigo se me hacía un poco espeso, pero una vez que he probado a leerme algunas primeras páginas de cualquiera de los otros (a saber: Memorial del convento, Los gozos y las sombras II y III, La insoportable levedad del ser, El viaje del elefante, Veintemil leguas de viaje submarino…) me he dado cuenta de que es por falta de concentración. Se me va la mente. Dos líneas y me descubro pensando en facturas, listas de material escolar, dónde comprar ropa y calzado relativamente barato…
Nunca quise dar crédito, aunque lo intuía, a que quedarse sin paro fuese sinónimo de quedarse sin capacidad para disfrutar, pero visto lo visto… espero que el amor, como dice la canción, no salte por la ventana.

Para todo hay que valer

Imaginemos, por un momento, que una persona honrada decide un día emular a las grandes empresas y jugar con los plazos y los márgenes de, pongamos por caso, la lectura del gas. Imaginemos que tras ocho años dando la lectura real como un clavo, decide un día liarse la manta a la cabeza y da una lectura «maquillada» a la baja en cuanto a lectura real, aunque paradójicamente sea al alza en relación a meses anteriores, a la espera de una hipotética, a la par que ansiada, recuperación económica. Imaginemos que por hazar en ese período llega a la puerta, sin aviso previo, un inspector que jamás había aparecido, y que, ante las dudas sobre su autenticidad, habida cuenta de lo que se oye por ahí sobre estafadores, la persona honrada decide no abrir hasta no constatar por teléfono con la empresa que le suministra el gas, que ese inspector, efectivamente, existe. Imaginemos que, para más inri, ese mismo día nuestro honrado protagonista descubre que está roto el finísimo cablecillo del precinto del contador.
¿Qué hará el, supongamos cabreado, inspector cuando vuelva? ¿Qué consecuancias tendrá el haberle dejado en la calle? ¿Cual será su reacción frente al cable roto? ¿Tendrá en cuenta que, estando roto el precinto, lo normal sería que la lectura fuese mucho menor, o al menos igual, y no bastante mayor? ¿Tendrá en cuenta que en el mueble donde está el contador se guardan, cada mes, 70 litros de leche, y que alguna de las hijas de nuestro honrado protagonista puede haberle dado un mal golpe en el trasiego diario? ¿Sabrá diferenciar las excusas reales del nuestro honrado amigo de las que, seguro, está acostumbrado a oir de «profesionales» de la estafa? ¿Cómo puñetas se apañarán estos estafadores para poder llevar a cabo sus empresas? porque una, que lo ha intentado con ahínco, ha fracasado estrepitosamente, y con el añadido de la mala suerte.
Ah! y he robado una toalla de playa, pero vamos por partes. Las condenas, de una en una, por favor.